هوش اجرای مهارت های ورزشی چیست؟

هوش  اجرای مهارت های ورزشی عبارت است از: توانایی محاسبه موقعیت زمان و مکان واتخاذ بهترین تصمیم درکوتاه ترین زمان ممکن،برای اجرای مطلوب یک مهارت ورزشی.

دراین جمله کلمه مطلوب دارای بار معنی داری است که در تعریف سطوح هوش مهارت های ورزشی تعریف می شود.به عبارت دیگر هرچه سطح هوش مهارتی بالاتر باشد،درجه بالاتر(مطلوب تری) از اجرای مهارت نمایش داده خواهدشد.

تئوری نسبیت انیشتین و رابطه آن با هوش اجرای مهارت های ورزشی

تئوری نسبیت مفاهیم گسترده ای را دربر می گیرد که اساس آن بر ۴ بعد استوار است. براساس این تئوری جهان ۴ بعدی است.

سه بعد در مکان،شامل :

۱- طول جغرافیایی

۲- عرض جغرافیایی

 ۳- ارتفاع

و بعد چهارم دراین تئوری نیز بعد زمان است.

با احتساب ۳ بعد در زمان و ۱ بعد مکان این ابعاد را می توان به اختصار (زمان،مکان) نامید.

مثال: برای ملاقات دونفر، باید هر ۴ بعد،بصورت ملموس و قابل درک تعریف شود.

الف :محل ملاقات،خیابان انقلاب(طول جغرافیایی)، تقاطع ولیعصر (عرض جغرافیایی)، ساختمان سپهر،طبقه سوم (ارتفاع).

ب: ساعت ملاقات ۱۰ صبح (زمان).

اگرهریک از این ۴ بعد به درستی تعریف نشود،ملاقات یا با اشکال مواجه خواهد شد و یا اصلا صورت نخواهدگرفت.این یک تعریف زمینی و ساده از جهان ۴ بعدی انیشتین است.

دریافت موفق یک ضربه شوت توسط دروازه بان درفوتبال، زدن یک اسپک خوب در والیبال، دریافت و یا ارسال یک ضربه خوب در تنیس، اجرای یک ضربه امتیاز آور جودان زوکی در کاراته و… نیازمند محاسبه آن ابعاد چهار گانه بصورت کاملا دقیق توسط ورزشکار است وبا تئوری نسبیت انیشتین ارتباط دارد.

ورزشکار باهوش، ورزشکاری است، که بتواند زمان و مکان را برای انجام یک مهارت مناسب، به درستی محاسبه نماید. اشتباه در محاسبه ی یکی از ابعاد چهارگانه یاد شده، یا اجرای مطلوب مهارت را ناممکن می سازد؛ و یا اصلا مانع اجرای مهارت خواهدشد.

چگونه می توان هوش مهارت های ورزشی را اندازه گیری نمود؟

— اگر بپذیریم که فعالیت های ورزشی در محیط ۴ بعدی زمان و مکان اجرا می شود، اندازه گیری آن در روی کاغذ(محیط ۲بعدی)میسر و عینی نیست. برای اندازه گیری هوش اجرای مهارت های ورزشی، ورزشکار را باید درشرایط ۴ بعدی واقعی قرار داد. انجام این امر با طراحی و اجرای آزمون های ورزشی و مشاهده نحوه اجرای آنها میسر می شود. این روش باروش متداول و سنتی انتخاب بازیکن توسط مربیان مشابهت زیادی دارد. در روش موجود مربی بازیکن را در حال بازی یا در اجرای مهارت های ورزشی مشاهده نموده و درمورد انتخاب او تصمیم می گیرد.

 آنچه که باید تغییر کند، نحوه طراحی آزمون ها است. آزمون ها باید با رعایت موارد زیر طراحی شود.

جنبه‌های فیزیکی کاراته

پایه و اساس تکنیک در کاراته عبارتند از شکل، قدرت و سرعت. قدرت در اثر نیروی وارده بر چیزی، به وجود می‌آید. نیرو می‌تواند به عنوان محصول یک جرم یا توده (مانند مشت و یا وزن بدن که در پس آن وجود دارد) و شتاب (تغییر سرعت بر حسب زمان )، و یا f = m×a قلمداد شود.

بنابراین چنانکه هنگام وارد کردن ضربه مشت، قدرتی که در بدن وجود دارد را از طریق شانه‌ها و بازوان به مشت انتقال دهیم، نیروی بیشتری وارد کرده‌ایم در مقایسه با صرفاً پرتاب مشت‏ٌ. روش دیگر برای وارد کردن نیروی بیشتر عبارت است از منقبض کردن آنی عضلات بدن در لحظه تماس با نقطه مورد حمله و در پی آن آزاد کردن (ریلکس) بدن. عملی کردن این پروسه آنقدر سریع انجام می‌شود که برای چشم غیرقابل تشخیص است ولی تأثیر آن بسیار چشمگیر است. عمل منقبض کردن آنی عضلات بدن، می‌تواند با عمل تاندِن (مرکز ثقل بدن) تشدید شود و این کمکی است برای تنفس صحیح در هنگام تماس با نقطه مورد حمله. به عبارت دیگر کیای، نهایت قدرت و نیروی شوک دهنده را تأمین می‌کند و این عمل به وسیله ایجاد میزان بالایی از انقباض و در پی آن، آزاد کردن بدن صورت می‌‌گیرد که با هیچ وسیله دیگری انجام‌پذیر نمی‌باشد.

یکی از قوانین نیوتن می‌گوید؛ در ازای هر عملی، یک عکس‌العمل مساوی و هم‌ طراز و در جهت مخالف آن نیرو وجود دارد.‎ْ در این حالت می‌توان گفت که در نتیجه عقب کشیدن دستی که ضربه وارد نمی‌کند، نیروی بیشتری در سرعت بیشتری نسبت به دستی که ضربه را وارد می‌کند، ایجاد می‌شود. ایستادن صحیح، به صورتی که انگار بدن مانند یک گیاه در زمین کاشته شده است، نیز ضروری است. در لحظه تماس با نقطه مورد حمله، پاها با فشار، نیرویی به زمین وارد می‌کنند و آن نیرو از زمین به صورت هم طراز و مساوی و در جهت مخالف بر می‌گردد و به نقطه مورد حمله وارد می‌شود.

مکانیک کاراته بر اساس اصول علمی صوت بنیانگذاری شده‌ و می‌تواند در حمله‌ها به وسیله هر یک از اعضای بدن، اعمال شوند. کاتاها و تکنیک‌ها در جهت توسعه نیرو، و قدرت در اثر تمرینات مکرر و مداوم، طراحی شده‌اند. سرعت را به سختی می‌توان از تأثیرات روانی جدا کرد چرا که ذهن انسان می‌تواند به وسیله موانع روانی مسدود شده و در نتیجه، سرعت کاهش ‌یابد.

زمان لازم برای اجرای یک تکنیک یا یک سری از تکنیک‌ها را می‌توان به حداقل رساند فقط در صورتیکه مغز و بدن را چنان تعلیم و نظم دهیم که به ما اجازه اجرای تکنیک‌ها را بدون اینکه با موانع ذهنی مواجه شوند را بدهد.

اگر اصول و اساس قوی‌ای برای اجرای تکنیک از طریق ایستادن صحیح رعایت و انجام شود، شکل یا فرم می‌تواند مستقیماً به نیرو و قدرت کمک کند. همچنین شکل یا فرم تکنیک می‌تواند مستقیماً به سرعت نیز کمک کند در صورتیکه روش صحیح اجرای تکنیک در کاراته فراهم شود.

برای رسیدن به این هدف، نیاز به تمرین کاتا احساس می‌شود چرا که در کاتا، فرم‌های از قبل طراحی شده آنقدر تمرین می‌شوند تا به جایی که شخص بتواند بدون فکر کردن، آنها را به شکلی کاملاً انعطاف‌پذیر اجرا کند.

جنبه‌های ذهنی کاراته

ایجاد نظم و انضباط در ذهن و تقویت اراده، دو جنبه بسیار مهم در کاراته هستند. در آغاز، کاراته‌کا این نظم را در سطح انجام اعمال فیزیکی به وسیله پیروی کردن از استاد و قدم به قدم به دنبال او رفتن، فرا می‌گیرد. در هفته‌های اول تمرین که تا حدودی گیج‌کننده نیز هست، عضلات خسته شده و درد می‌گیرند و اینجاست کاراته‌کا با اولین امتحان مواجه می‌‌شود! آیا کاراته‌کا باید در این مرحله، کاراته را کنار بگذارد و یا ادامه دهد؟ کنار گذاشتن کاراته، از دست دادن بخشی از خود است. ادامه دادن، عبارت است از آماده بودن برای مواجه شدن با مشکلات بیشتر و غلبه کردن بر آنها به وسیله نظم دادن به آن‌ بخش از ذهن که کنار گذاشتن کاراته را پیشنهاد کرده بود.

در نقطه‌ای جلوتر، کاراته‌کا متوجه می‌شود که از طریق استقامت و مقاومت کردن، توانایی اجرای تکنیک‌ها را پیدا کرده و از نظر فیزیکی در شکل خوبی قرار گرفته است.

بازهم جلوتر، کاراته‌کا متوجه می‌شود که نسبت به گذشته، جدی‌ترشده است و در اثر پیشرفت شرایط فیزیکی‌اش، احساس خوبی پیدا می‌کند. علاوه بر این موقعیت منحصر به فردی در این مرحله به وجود می‌آید که کاراته‌کا متوجه می‌شود که خودش، هم حمله‌کننده و هم دفاع‌کننده است و اینکه تنها حریفش، خودش است.

در تمریناتتان موفق باشید!

درجات و القاب در کاراته دو

.

کوهای:هنرجوی تازه کار (Kohai)

سمپای:هنرجوی ارشد (Sempai)

*شی‌دوشا : “Shidosha”، درجات مربیگری در کاراته

سن سی: معلم، مربی (Sensei)

جوکیو : “JoKyo” به معنای “مربی”، شرایط عمومی: حداقل ۲۱ سال سن، دارا بودن دان ۳ “حداقل ۲ سال” و قبولی در امتحانات مربوطه، (گواهینامه درجه ۳ مربیگری کاراته در ایران تقریباً معادل درجه جوکیو می‌باشد).

جون‌شیهان : “JunShihan” به معنای “استاد جوان”، شرایط عمومی: حداقل ۲۶ سال سن، دارا بودن دان ۴ “حداقل ۲ سال” و قبولی در امتحانات مربوطه، (گواهینامه درجه ۲ مربیگری کاراته در ایران تقریباً معادل درجه جون‌شیهان می‌باشد).

شیهان : “Shihan” به معنای “استاد ارشد”، که داخل دوجو میبایست بکار برود. شرایط عمومی: حداقل ۳۰ سال سن، دارا بودن دان ۵ ” حداقل ۴ سال” و قبولی در امتحانات مربوطه، (گواهینامه درجه ۱ مربیگری کاراته در ایران تقریباً معادل درجه شیهان می‌باشد).

کانچو : استاد بزرگ ( دان ۷ و ۸)

سوسای : استاد اعظم ( دان ۹ و ۱۰)

اٌسن سی: معلم بزرگ، لقب بنیان گذار آی کی دو-موریهه اوئشیبا (O- Sensi)

شوگو : “Shogo” سیستمی است که توسط سازمان هنرهای رزمی ژاپن (“دای نیپون بوتوکو کای” که در سال ۱۸۹۵ تأسیس شد) برای درجه‌بندی اساتید تدوین گردیده است. در این سیستم سه عنوان، رنشی، کیوشی و هانشی برای رتبه‌بندی اساتید در نظر گرفته شده

هانشی “Hanshi”، (شرایط عمومی: حداقل ۵۸ سال سن، دارا بودن دان ۸ “حداقل ۱۰ سال”، دارا بودن عنوان کیوشی”حداقل ۱۰ سال”)، متقاضی می‌بایست یک مقالهٔ تحقیقی (تز) در مورد فلسفه، تکنیک و یا تاکتیک در کاراته (به انتخاب متقاضی و حداقل در ۲۰۰۰ کلمه) نوشته و به کمیته آزمون ارائه دهد.
پس از قبولی مقالهٔ ارائه شده در کمیته آزمون امتحان عملی جهت توضیح و دفاع از تز ارائه شده برگزار می‌گردد. این عنوان معادل فول پروفسور است.

کیوشی “Kyoshi”، (شرایط عمومی: حداقل ۴۸ سال سن، دارا بودن دان ۷ “حداقل ۶ سال”، دارا بودن عنوان رنشی”حداقل ۶ سال”)، متقاضی می‌بایست یک مقالهٔ تحقیقی (تز) در مورد فلسفه، تکنیک و یا تاکتیک در کاراته (به انتخاب متقاضی و حداقل در ۱۲۰۰ کلمه) نوشته و به کمیته آزمون ارائه دهد.
پس از قبولی مقالهٔ ارائه شده در کمیته آزمون امتحان عملی جهت توضیح و دفاع از تز ارائه شده برگزار می‌گردد.این عنوان معادل پروفسور است.

رنشی “Renshi”، (شرایط عمومی: حداقل ۳۵ سال سن، دارا بودن دان ۴،۵،۶ یا بالاتر، دارای مدرک مربیگری شیهان)، متقاضی می‌بایست یک مقالهٔ تحقیقی (تز) در مورد فلسفه، تکنیک و یا تاکتیک در کاراته (به انتخاب متقاضی و حداقل در ۸۰۰ کلمه) نوشته و به کمیته آزمون ارائه دهد.
پس از قبولی مقالهٔ ارائه شده در کمیته آزمون امتحان عملی جهت توضیح و دفاع از تز ارائه شده برگزار می‌گردد. این عنوان معادل دستیار پرفسور است.

سوکه : رئیس یک سبک، یا بزرگ یک سبک (Soke)

کیو : کلاس، درجه هنرجویان از ابتدای کار تا قبل از شودان. از کیو ۱۰ (پائین ترین رده) تا کیو ۱ (بالا ترین رده در این مقطع).جو کیو، کو کیو، هاچی کیو، نانا کیو، روک کیو، گو کیو، یون کیو، سان کیو، نی کیو، ایکیو (Kyu)

دان: رتبه، درجات پیشرفته تر در رده های مشکی. از دان ۱(کمترین) تا دان ۱۰(بیشترین) است. شودان، نی دان، سان دان، یون دان، گودان، روکو دان، نانا دان، هاچی دان، کودان، جودان (Dan)

یودان شا : اعضا با درجه دان (Yudansha)

مودان شا: اعضا با درجه کیو (Mudansha )

دو شو: راه دار، جلو دار، در حال حاضر در آی کی کای، موریته رو اوئشیبا (۱۹۵۱)-نوه موریهه اوئشیبا- را به این عنوان می شناسند. (Doshu)

کای چو : مالک مدرسه یا موسسه (Kaicho)

کان چو : مالک ساختمان یا محل استقرار مدرسه (Kancho)

دوجو چو : رهبر یک دوجو (Dojo-cho)

تشویق یک راهکار خوب در ایجاد انگیزه در هنر جویان برای پیشرفت و جبران اشتباه میباشد و در صورتی که صحیح و منطقی صورت پذیرد ، بطور حتم بازده خوبی همراه خواهد داشت.

گاهی اوقات برخی از تشویق ها جواب نمیدهند و یا با جوابی معکوس همراه میشوند ، لذا دانستن این نکته که  تشویق به چه صورت و با چه معیاری میبایست صورت پذیرد تا تاثیری مطلوب داشته باشد بسیار حایز اهمیت است:

تشویق میبایست :

۱) فوری و بلافاصله انجام شود : یعنی پس از انجام کارخوب و درست توسط فرد (کودک یا نونهال) دراسرع وقت از او قدردانی شود و از موکول کردن آن به بعد و از دست دادن زمان و به اصطلاح وعده سرخرمن ، پرهیز کنید. مثلا در صورت پیشرفت و انجام خوب یک تکنیک و یا نظم و انظباط خوب در کلاس سریع او را مورد خطابه قرارداده و تشویق نمایید.

۲) متناسب باشد : میزان و نوع پاداش با نوع کاری که فرد (کودک یا نونهال) انجام داده است ، متناسب باشد . مثلا اگر در یک کلاس کاراته بابت نظم و انضباط او را تشویق می کنید دادن یک جاسوئیچی و یا کتاب برای او مناسب نیست ولی دادن یک دستکش ، میت ضربه ، برچسب های رنگی یا حتی جعبه ی شکلات برای او بهتر و خوشحال کننده تر میباشد. خلاصه کلام در حد کارش به او جایزه دهید نه بیشتر و نه کمتر…

۳) مشخص باشد : لازم است فرد (کودک یا نونهال) متوجه شود که برای انجام کدام کار مورد تشویق قرارگرفته است . بهتر است در ارائه توضیح ، صحبت را با عباراتی دوستانه و کودکانه نظیر ، « عزیزم و … » شروع نماییم و بعد به کار خوب و درست او اشاره ، آفرین و تحسین کنیم ،

مثال : علی عزیزم یا علی آقا – آفرین به شما ، به خاطر اینکه در این دوره بسیار منظم بودی و تکنیکهای پا را بخوبی یاد گرفتی و در خانه نیز تمرین داشتی، شما مورد تشویق قرار میگیری و این هدیه را از این بابت به شما اهدا میکنیم .آفرین بهشما